Zit er hypocrisie in de opstelling van Thomas Rap, of andere aangehaalde uitgeverijen en literaire tijdschriften? Wellicht. Is de literaire wereld bij tijd en wijle hypocriet, seksistisch en racistisch? Ongetwijfeld, zoals elk instituut. In het artikel van van Os zakte mijn broek werkelijk af toen hij iets zei als: Bronte, Austen en andere vrouwelijke auteurs moesten onder een mannennaam publiceren toen vrouwen immers niet goed in de markt lagen.
Daar ligt wat mij betreft het pijnpunt van deze discussie. Intersectionaliteit, een woord wat mensen blijkbaar zo vreemd is, dat Joris Luyendijk het niet kende en "zelf ontdekte". We verhouden ons tot de geschiedenis, altijd, of je dat wilt of niet. Zou er een overcorrectie kunnen zijn in de moderne literatuur, met een voorkeur voor gemarginaliseerde stemmen? Wellicht. Wie wint er nog altijd jaar na jaar de Libris Literatuurprijs? Als we na willen gaan wat het seksisme en racisme in de Nederlandse letteren is, laten we dat dan eens werkelijk doen. En het hebben over al die stemmen die letterlijk eeuwenlang zijn weggepoetst. Deze discussie leest als: "Nederlandse man ontdekt discriminatie, o o hypocriet". Ja, discriminatie is hypocriet en niet oké. Cq: de wereldgeschiedenis. Ja, natuurlijk moeten we daar mee bezig zijn en streng op zijn. Kijk dan alsjeblieft ook verder dan je eigen neus lang is, en niet alleen als je eigen rechten in het gedrang komen.
Op zich kan ik wel begrijpen dat de uitgeverijen in de rij staan voor schrijvers met een bepaalde achtergrond. Het is een groep waar veel over wordt gesproken, en waar de lezende elite weinig mee in contact komt.
Ook maakt het uit wie de auteur is, in zijn algemeenheid. Een zelfde soort discussie zal ontstaan bij manuscripten die geschreven worden door kunstmatige intelligentie. Hier zal weerstand tegen ontstaan. Als exact hetzelfde manuscript wordt opgestuurd, de ene geschreven door een mens, de ander door AI, zal het manuscript van de menselijke auteur als waardevoller worden beschouwd.
Wie de auteur is, kan dus wel relevant zijn.
Maar hoe dan ook voelt het natuurlijk heel oneerlijk als jouw werk wordt afgewezen puur omdat je behoort tot een groep die momenteel niet in zwang is. En dat is wat Van Os waarschijnlijk zodanig heeft gefrustreerd, dat hij dit experiment heeft uitgevoerd.
Ik vind het heel goed dat iemand dit eens doet, een uitgever die zich gepiepeld voelt zou eens in de spiegel moeten kijken. Een racistische kop met dollartekens waar ogen zouden moeten zitten.
En nu het niet uitgeven? Wat een kolder, nu krijgen we weer een AI roman van Lala Hopsasa voorgeschoteld zeker?
Het gaat niet om kwaliteit of kunst of cultuur. Nee, het betreft hier een product en een verdienmodel.
Joris had zichzelf pas prijs moeten geven nadat hij de NS-Publieksprijs in ontvangst had genomen.
Het interessante is: echt nieuw is het niet. Pseudoniemen en ghostwriters zijn al zo oud als de weg naar Kralingen.
Daar zijn ook al films, toneelstukken en boeken over gemaakt.
Alleen werd het eerder misschien vooral door uitgevers bedacht en/of goedgekeurd. Maar soms ook niet: tekenaar Jesse van Muywijck emigreerde, maar vertelde dat pas aan zijn uitgever nadat hij had bewezen dat het geen problemen gaf. Een risico, maar hij kon wel door.
Ik begrijp ook dat een uitgever zich nu bedonderd voelde. Natuurlijk is het even slikken als je belazerd blijkt. Maar dit lijkt me niet de ergste vorm. En het is pas zonde als je geld en moeite door de shredder gooit na ontdekken en, hopelijk, bezinning.
Zit er hypocrisie in de opstelling van Thomas Rap, of andere aangehaalde uitgeverijen en literaire tijdschriften? Wellicht. Is de literaire wereld bij tijd en wijle hypocriet, seksistisch en racistisch? Ongetwijfeld, zoals elk instituut. In het artikel van van Os zakte mijn broek werkelijk af toen hij iets zei als: Bronte, Austen en andere vrouwelijke auteurs moesten onder een mannennaam publiceren toen vrouwen immers niet goed in de markt lagen.
Daar ligt wat mij betreft het pijnpunt van deze discussie. Intersectionaliteit, een woord wat mensen blijkbaar zo vreemd is, dat Joris Luyendijk het niet kende en "zelf ontdekte". We verhouden ons tot de geschiedenis, altijd, of je dat wilt of niet. Zou er een overcorrectie kunnen zijn in de moderne literatuur, met een voorkeur voor gemarginaliseerde stemmen? Wellicht. Wie wint er nog altijd jaar na jaar de Libris Literatuurprijs? Als we na willen gaan wat het seksisme en racisme in de Nederlandse letteren is, laten we dat dan eens werkelijk doen. En het hebben over al die stemmen die letterlijk eeuwenlang zijn weggepoetst. Deze discussie leest als: "Nederlandse man ontdekt discriminatie, o o hypocriet". Ja, discriminatie is hypocriet en niet oké. Cq: de wereldgeschiedenis. Ja, natuurlijk moeten we daar mee bezig zijn en streng op zijn. Kijk dan alsjeblieft ook verder dan je eigen neus lang is, en niet alleen als je eigen rechten in het gedrang komen.
Op zich kan ik wel begrijpen dat de uitgeverijen in de rij staan voor schrijvers met een bepaalde achtergrond. Het is een groep waar veel over wordt gesproken, en waar de lezende elite weinig mee in contact komt.
Ook maakt het uit wie de auteur is, in zijn algemeenheid. Een zelfde soort discussie zal ontstaan bij manuscripten die geschreven worden door kunstmatige intelligentie. Hier zal weerstand tegen ontstaan. Als exact hetzelfde manuscript wordt opgestuurd, de ene geschreven door een mens, de ander door AI, zal het manuscript van de menselijke auteur als waardevoller worden beschouwd.
Wie de auteur is, kan dus wel relevant zijn.
Maar hoe dan ook voelt het natuurlijk heel oneerlijk als jouw werk wordt afgewezen puur omdat je behoort tot een groep die momenteel niet in zwang is. En dat is wat Van Os waarschijnlijk zodanig heeft gefrustreerd, dat hij dit experiment heeft uitgevoerd.
Ik vind het heel goed dat iemand dit eens doet, een uitgever die zich gepiepeld voelt zou eens in de spiegel moeten kijken. Een racistische kop met dollartekens waar ogen zouden moeten zitten.
En nu het niet uitgeven? Wat een kolder, nu krijgen we weer een AI roman van Lala Hopsasa voorgeschoteld zeker?
Het gaat niet om kwaliteit of kunst of cultuur. Nee, het betreft hier een product en een verdienmodel.
Joris had zichzelf pas prijs moeten geven nadat hij de NS-Publieksprijs in ontvangst had genomen.
Het interessante is: echt nieuw is het niet. Pseudoniemen en ghostwriters zijn al zo oud als de weg naar Kralingen.
Daar zijn ook al films, toneelstukken en boeken over gemaakt.
Alleen werd het eerder misschien vooral door uitgevers bedacht en/of goedgekeurd. Maar soms ook niet: tekenaar Jesse van Muywijck emigreerde, maar vertelde dat pas aan zijn uitgever nadat hij had bewezen dat het geen problemen gaf. Een risico, maar hij kon wel door.
Ik begrijp ook dat een uitgever zich nu bedonderd voelde. Natuurlijk is het even slikken als je belazerd blijkt. Maar dit lijkt me niet de ergste vorm. En het is pas zonde als je geld en moeite door de shredder gooit na ontdekken en, hopelijk, bezinning.